– satyryczny poemat katastroficzny z 1936 wydany w całości dopiero w 1982 (z powodu cenzury sanacji)
Caly tekst
Wykonanie (fragmenty)
Stylistyka:
- makaronizmy, czyli wtrącenia z języków obcych, powszechnie stosowane w epoce baroku („w paltocikach Burberry”, „zajeżdżają Buicki, Royce’y i Hispany”, „extra bluzgi grzmiące”, „I am Pitty I am Pitt I love you Kitty”)
- neologizmy a więc wyrażenia ukutych przez autora („placadiutanta”, „ideolo”, „foto-ciosem”, „Gene-orde-dzwoni-rami”).
- wulgaryzmy („dziwkom łydki słodko drżą”, „frrruwa twoja mać”, „w cyc grafini Macabrini”, „która godzina, g….arzu?”, „piąta, k…o, piąta”).
- wykrzyknienia („Co za pompa!”, „No, jadź, jadź!”, „Hurra, panowie!”, „I bac!”, „Diabli biorą, diabli wezmą!”, „Brawo!”),
- anafory i powtórzenia („Orkiestra gra! Orkiestra gra!”, „i znów i znów”, „Komu dziś dać? Komu dziś dać?”, „diabli wzięli, diabli wzięli”),
- wyliczenia („Zajeżdżają futra, fraki, lśniące laki, szapoklaki”, „i buldogi pełnomocne, i teriery, i burbony, i szynszyle”, „szampan, szatan, szantan”, „generały i wikingi, admirały i goeringi, bambirały”).
*** Pawlikowska-Jasnorzewska, „Barwy narodowe”